Tiilii

Po co walczyć? Skoro się zginie. Potem fałszywe oskarżenie: Szpicel! Dezerter! i inne. Odzyskać wolność By zyskać śmierć. Kłamliwą śmierć z rąk swoich... Tudzież podających się za tych, co nas wyzwolili. Po co walczyć? By wypaść z IV piętra? Usłyszeć nieprawdę: "To było samobójstwo" Dumna mam być? Z tego, że jestem Polką? Mam wątpliwości.

Jego ciałem wstrząsnął spazm Śmierć się nad nim pochylała Kosą chciała odciąć twarz Lecz odwagę gdzieś posiała Leżał biedak we krwi cały Z bólu pięści aż zaciskał Śmierć pragnęła z życiem wygrać Lecz to przecież nie igrzyska Cicho zawył niczym szczeniak Części duszy swej wydychał Śmierć szyderczo się zaśmiała Gdy do życia słabo wzdychał Resztką siły podniósł rękę Chciał przywalić "

Ograniczą nam internet Zapuszkują kilka stron Rozstrzelają naszą wolność Do cholery!Idźcie stąd! Brak wolności, kontrola, paranoja Będą udostępniać syf W głowach mieszać To ich styl Głupich tworzyć zastępy Brak wolności, kontrola, paranoja Życiem dysponować chcą Blokować dostęp do leków Bogami siebie zwą? A co z przysięgą Hipokratesa? Brak wolności, kontrola, paranoja "Idiokracja" rzecz realna Bardziej niż nam się wydaje Niedorzeczny świat kreują Ogłupiaj&#

Życie to zjawisko ulotne jak gaz Ulotni się życie z każdego z nas To zjawisko jak wypożyczenie nart W odpowiedniej chwili trzeba je oddać A co nas czeka potem? Czy wieczność? Czy nicość? A może kolejne wypożyczenie?

Burza pobrzmiewa Z wiatrem pospołu Niebiosa grzmią Żywioł uderza Płonie piekielnie Wieczna forteca Cegły pękają Rozlega się płacz Rany zadają Odłamki szkła Krzykiem rozedrgane Gorące powietrze Role już odegrane Dogasa ludzkie życie Powiew rozsiewa Zwęglone popioły

Muzyka jest powietrzem Każdy dźwięk oddechem Słowo wyryte w pamięci Pozostaje na zawsze Idole... Znaczą więcej niż wszystko Jak bogowie Śpiewem kreślą poezję życia Jak bogowie Pozostają żywi dopóty Dopóki ostatni człowiek w nich wierzy Ich dzieła zdają się być wieczne Przelewając się wrzącą falą W ludzkich kruchych sercach

Krwi fontanna Tryska z rana Przez oczodół spada na dół Płynie stróżką Leśną dróżką Pąsowi róże Płatki nieduże Hultajem zwana W księgi arkanach Życia pozbawia Trupa zostawia Do rzeki wpada Kres zapowiada I sama ginie w wody głębinie A trup nieboszczyk Żyjący niedoszły Spoczywa bezżennie We mgle bezimiennej

Pewnego dnia zajdzie słońce Na horyzoncie naszych myśli I popłyną chmury na nieboskłonie Nie wzejdzie najmniejsza gwiazda Pewnego dnia wyschnie źródło Wybijające miarowo w naszym sercu Nawet najlepszy majsterkowicz Nie naprawi uszkodzonej pompy Pewnego dnia staniemy Jak nienakręcone zegary I wyjmą nam mechanizm Który wyląduje na złomowisku